تفاوت اصلی بین گلایفوسیت و پاراکوات در نحوه عملکرد و کاربرد آنها نهفته است:

حالت عمل:

گلایفوسیت: با مهار آنزیمی که در سنتز اسیدهای آمینه ضروری نقش دارد عمل می کند و در نتیجه تولید پروتئین در گیاهان را مختل می کند.این عمل منجر به اثرات سیستمیک می شود و باعث پژمرده شدن و مرگ گیاهان از درون به بیرون می شود.

پاراکوات: به عنوان یک علف کش تماسی غیر انتخابی عمل می کند و باعث خشک شدن سریع و مرگ بافت سبز گیاه در هنگام تماس می شود.پاراکوات با تولید رادیکال های آزاد سمی در کلروپلاست ها فتوسنتز را مختل می کند که منجر به آسیب بافتی و مرگ گیاه می شود.

گزینش پذیری:

گلایفوسیت: یک علف کش سیستمیک است که طیف وسیعی از گیاهان اعم از علف ها و علف های هرز پهن برگ را از بین می برد.اغلب در کشاورزی، محوطه سازی و مناطق غیر زراعی استفاده می شود.
پاراکوات: این یک علف کش غیرانتخابی است که بیشتر بافت های سبز گیاه را در اثر تماس از بین می برد.عمدتاً در مناطق غیر زراعی مانند روی علف های هرز در سایت های صنعتی، کنار جاده ها و در محیط های غیر کشاورزی استفاده می شود.

سمیت:

گلایفوسیت: در نظر گرفته می شود که در صورت استفاده بر اساس دستورالعمل برچسب، سمیت کمی برای انسان و حیوانات دارد.با این حال، بحث و تحقیق در مورد اثرات بالقوه اکولوژیکی و سلامتی آن وجود دارد.
پاراکوات: برای انسان و حیوانات بسیار سمی است و در صورت بلعیده شدن یا جذب از طریق پوست می تواند باعث مسمومیت شدید شود.پاراکوات به دلیل سمیت بالای آن، مشمول مقررات سختگیرانه و اقدامات احتیاطی می باشد.

ماندگاری:

گلایفوسیت: بسته به عواملی مانند نوع خاک، دما و فعالیت میکروبی معمولاً به سرعت در محیط تجزیه می شود.
پاراکوات: در مقایسه با گلایفوسیت در محیط کمتر ماندگار است، اما همچنان می تواند در خاک و آب تحت شرایط خاصی باقی بماند و خطرات بالقوه ای را برای موجودات غیر هدف به همراه دارد.

به طور خلاصه، در حالی که هم گلایفوسیت و هم پاراکوات علف‌کش‌هایی هستند که به‌طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما از نظر نحوه عملکرد، انتخاب‌پذیری، سمیت و ماندگاری متفاوت هستند و برای کاربردها و استراتژی‌های مدیریتی مناسب هستند.